Sunday, November 22, 2009

ชีวิตและการงาน ๓







สร้างห้องแถว ๓ คูหา ที่โกสุมพิสัย
เป็นความตื่นเต้นยินดีอยู่ลึก ๆ ที่มีโอกาสสร้างสิ่งดี ๆ ไว้ให้ลูกหลาน

แม่ยกที่ดินร้อยตารางวาให้นานแล้วแต่ยังไม่ได้ทำไรสักที
ปรึกษาแม่ และพี่ ๆ ที่บ้านเกิด
แม่ยินดีที่เราจะสร้างตึก บอกว่าเป็นอะไรที่ไม่เสื่อมราคามีแต่เพิ่มมูลค่า
พี่ชายอาสาดูแลควบคุมงานให้ รู้สึกขอบคุณพี่ชายอย่างมากเพราะเราเองอยู่ไกลไม่สะดวกครั้นจะให้สามีดูแลก็ไกลเกินเทียวไปเทียวมาค่าใช้จ่ายคงเยอะแน่

เมื่อ ๑๘ พฤศจิกายนที่ผ่านมา เวลา ๙.๐๙ น.ฤกษ์ยามดี ลงเสาเอก


หมอที่พาทำพิธีคือ ตาจีน
เราพักร้อนไป
ช่างที่รับงานเป็นคนหมู่ ๑๒ เป็นช่างที่ฝีมือดีพึ่งพากันมาตลอด
หลังยกเสาเอกแล้วช่างขอไปเกี่ยวข้าวก่อนเสร็จแล้วจึงจะลงมือ

ก็เป็นการเริ่มต้นทำสิ่งดี ดี สิ่งหนึ่งในชีวิต

ชีวิตและการงาน ๒

การงาน ครบถ้วนเป็นปีที่ ๔ สำหรับบทบาทหัวหน้าตึกสูติกรรมสามัญ
ถาวว่าสนุกไหม ไม่ค่อยจะสนุกนักเพราะโดยเนื้องานไม่มีความเร่งรีบอันได ยกเว้นคนไข้ส่วนน้อยเท่านั้นที่มีภาวะแทรกซ้อนที่ต้องดูแล
แต่บทบาทหัวหน้า งานที่ได้รับมอบหมาย ได้พยายามทำลุล่วง ส่งงานทันกำหนด แสดงความคิดเห็นได้ตามวาระและโอกาสที่ควรเป็น
ถึงวันนี้ งานเข้าที่เข้าทาง
จะมีปัญหาบ้างก็เรื่อง "คน"ในความปกครอง น้องบางคนบอกไม่ค่อยมีความสุขที่อยู่ตรงนี้เพราะงานไม่สร้างสรรค์ ว่างั้น
เธอขอย้ายตึก เราก็เสนอต่อผู้บังคับบัญชาทุกครั้งที่น้องขอ แต่ไม่มีตำแหน่งว่างให้ย้ายเธอก็ต้องทนอยู่ต่อ
น่าเห็นใจ
ทำงานมาเป็น ๑๐ ปี ยังคับข้อง ยังไม่Happy กับงาน
เออหนอคนเรา เมื่อเลือกที่ที่ทำงานที่ต้องการไม่ได้ ก็ควรเลือกที่จะรักงานที่ทำอยู่ ณ ปัจจุบัน มิดีกว่าหรือ
ดิ้นไป รังแต่จะทำให้ทุกข์นะน้องนะ

ปีนี้มีการก่อสร้างอาคาร ๖ ชั้นข้าง ๆ ตึกที่เราอยู่ ก็เป็นตึกของเรานั่นแหละ "อาคารคลอดและสูติกรรม"
เดิมนั้นบอกว่า ชั้น ๒เป็นห้องคลอด ชั้น๓-๔ เป็นNICUและตึกกุมาร ชั้น๕คือตึกเรา ชั้น ๖ คือนรีเวช
เราเอง(ย้ำว่าฉันนี่แหละ)ที่เสนนอในPCT ว่า wardเด็กไม่ต้องมาอยู่นี้ ให้เขาเฉพาะ NICUส่วนชั้ย๓ขอเป็นตึกสูติกรรมแทรกซ้อน คือเพิ่มward ๑ ward เพราะสถิติเดิม คนไข้รอคลอดที่มีภาวะแทรกซ้อนก็อยู่รวมกับนรีเวช คนไข้หลังคลอดที่แทรกว้อนก็อยู่รวมกับหลังคลอดที่เสียงอึกทึกครึกโครมเด็กน้อยร้องกวนทั้งคืนขอย้ายไปนรีเวชห้องก็ไม่ว่างสักที
ขอเถอะ เปิดเพิ่ม ๑ ward ผลจึงออกมาว่าให้เพิ่มได้
ตรงนี้แหละคือความท้าทายใหม่ ที่คิดว่าจะย้ายไปอยู่ และถ้าได้ไปจริง คงสร้างทีมงานใหม่ด้วยมือของเราจริง ๆ
น่าสนุกไหม่ล่ะ?

ชีวิตและการงาน

เดือนพฤศจิกายน กำลังจะผ่านไป
ลมหนาวพัดมาสามวันแล้ว หนาวจริงกว่าทุกปี

กำลังจะผ่านพ้นไปอีกหนึ่งปีแล้วชีวิต
ทำอะไรไปบ้างนปี ๕๒

วันนี้ขอเล่าเรื่องลูก ๆ ก่อน

เบนโจ ม.๔ ห้อง สคว. การเรียนก็ดำเนินไปด้วยดี เรียนพิเศษด้วย ๒แห่ง
เย็นจะเล่นกีฬาบาสเก็ตบอลที่สนามสระบัว มมส.เก่า บางวันก็ที่สนามราชภัฏ
มีเพื่อนฝูงเยอะพอควร สังเกตจากการทักทายตามสถานที่ต่าง ๆ ทั้งเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานแล้ว ทั้งที่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่
เป็นเรื่องน่ายินดีที่ลูกสนใจกีฬาด้วย
ปีนี้เบนโจเรียน รด. ด้วย ดูมีความสุขดี ไม่บ่นว่าโหดหรือเหนื่อย
ที่เป็นเรื่องเป็นราวอีกอย่างคือการเล่นดนตรี โจตีกลอง ตั้งวงกับเพื่อน ๆ ขึ้นประกวดแล้ว
นับว่าลูกกล้าก้าวไปอีกขั้นทางดนตรี เพื่อน ๆ มาซ้อมวงกันที่บ้านบ้าง ที่ห้องซ้อมบ้าง(ส่วนใหญ่)
เพื่อน ๆ ของโจจึงเป็นที่คุ้นเคยของบ้านเราด้วย
เท่าที่สังเกตก็เป็นเด็กน่ารักทุกคน เป็นเด็กเรียนอีกด้วย
สิ่งที่เป็นประสบการณ์ใหม่ของโจคือการออกหน่วยรับบริจาคโลหิต
เริ่มต้นจาก วันแม่ปี๕๑ แม่ต้องออกรับบริจาคโลหิตหน้าห้างเสริมไทยสรรพสินค้า
จึงชวนลูก ๆ ไปด้วย ลูก ๆ กลับสนุกสนานในการช่วยงาน
เดินเก็บถุงเลือดของผู้บริจาคไปส่งที่จุดเก็บเลือด
จนเหงื่อตก ขาล้าตาม ๆ กัน หลังจากนั้นจึงไปกราบคุณยายที่อ.โกสุมพิสัย

วันแม่ปี ๕๒ ก็ชวนเขาออกช่วยแม่อีกครั้งที่ หน้าห้างบิีก ซี ครั้งนี้เบนโจได้ฝึกการผูกตัดสายยางถุงเก็บเลือดและถอดเข็ม
ดูตื่นเต้นและพอใจ ภูมิใจที่ได้ฝึกทักษะ ฝึกทำกิจกรรมดี ๆ เช่นนั้น
ความคุ้นเคยกับทีมงานโรงพยาบาล ก็มีส่วนให้ลูกกล้าที่จะเสนอตัวเองมาช่วยเหลือ ดูได้จากครั้งหนึ่ง รพ.ออกหน่วยที่ รร.สารคามพิทยาคม เบนโจไปช่วยป้า ๆ ทำงาน ทั้ง ๆ ที่ วันนั้นแม่ไม่ได้ออกด้วย
พี่น้องพยาบาลหลาย ๆ คนมาชมลูกชายให้เราฟังว่าเป็นเด็กน่ารัก ขยันขันแข็ง
เราพลอยปลื้มใจ(ได้หน้า)ไปด้วย

สำหรับตัวเล็ก จูเนียร์ เรียน ม. ๑ ชีวิตของเขาเป็นตัวของเขาอย่างแท้จริง ขี่จักรยานไปโรงเรียนเอง เลิกเรียนก็ไปเรียนพิเศษที่ติวเตอร์ กลับบ้านกูอ่านหนังสือทุกเล่มที่ไม่ใช่หนังสือเรียน (ฮา)
เล่นเกมส์คอมคงเป็นผู้เชียวชาญกระมัง
ร่าเริง แจ่มใส ไม่เรื่องมาก จิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนอื่นเสมอ ไม่หวงของ
ไปเที่ยวน้ำหนาว ซื้ออของฝากมาฝากเพื่อน แต่พอถึงบ้านไม่ยอมเอาไปฝากเพื่อน บอกเสียดาย ฮา

จูเนียร์ มีเพื่อนสนิทคือ เพชร เพื่อนเก่าสมัยเรียนสาธิตราชภัฏ แม้ว่าเพชรจะแยกไปเรียนสาธิต มมส.แต่ทั้งสองก็สัมพันธ์เหนียวแน่น
ปลายเดือนตุลาเพชรเข้าผ่าตัดไส้ติ่งที่รพ. แม่พาจูเนียร์ไปเยี่ยม ซื้อขนมและนมไปฝากเพชร ขนมและนมต้องเป็นรสช็อกโกแลตเพราะเพชรชอบช็อกโกแลต

Saturday, March 28, 2009

เด็ก ๆ นำพาชีวิตของพวกเขาก้าวไปอีกขั้น

ณ วันนี้ ๒๘ มีนาคม ๒๕๕๒
เด็ก ๆ ได้ก้าวพาชีวิตของพวกเขาไปอีกขั้นแล้ว
เบนโจ ลูกชายคนโต ขึ้นชั้น ม.๔ เขาสอบเข้าห้อง สคว. ได้สำเร็จ แม่ก็หายห่วงสำหรับชีวิต ม.ปลาย
สคว. คือห้องเรียนที่จัดกิจกรรมส่งเสริมการเรียนการสอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์
ก่อนหน้านี้ ช่วงที่ลูกเรียนชั้น ม.๑ มีปัญหาเรื่องเกรดในบางวิชา คือได้๑วิชาการจัดห้องสมุด ประมาณว่าส่งงานแล้ว อาจารย์บอกว่าไม่ได้ส่ง จนแม่ต้องได้ไปคุยกับอาจารย์ยืนยันเรื่องลูกส่งงานแล้วมีเพื่อนที่สามารถยืนยันได้
อาจารย์เปิดทะเบียนตรวจสอบเกรด ปรากฏว่าเบนโจจะต้องได้ ๓.๕วิชาห้องสมุดแต่เกรดที่ประกาศคือ ๑ อาจารย์ยอมรับว่าน่าจะเกิดจากห้องวิชาการพิมพ์เกรดผิด และบอกจะตามแก้ไขให้ สุดท้ายจริง ๆ เกรดเขาก็ไม่ถูกแก้ไขแต่อย่างใด เราแม่ลูกคุยกันว่ายอมรับไหม หรือถ้าไม่ยอมแม่จะไปพบอาจารย์อีกทีแต่แม่รู้แล้วว่าลูกไม่ได้เหลวไหล ลูกบอกช่างเถอะแม่ วิชานี้๑หน่วยเอง ก็ตกลงกันตามนั้น นั่นก็เป็นบทเรียนของเขาเองว่าสังคม คนในสังคม มักมีอะไรไม่ตรงไปตรงมาเสมอ
เกรดเฉลี่ยของเบนโจตลอด ๓ ปีคือ ๓.๖๘

ส่วนเจ้าตัวเล็ก จูเนียร์ สอบเข้า ม.๑ โรงเรียนประจำจังหวัดได้เช่นกัน
อยู่โรงเรียนเดียวกันทั้งสองคน
ต่อไปก็คงเป็นพี่ดูแลน้อง ซึ่งพ่อแม่ก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะเติบโตเป็นคนดีของชาติต่อไป